Ik had een lekker plekje in de buik van mama. Het was er warm en gezellig.

Gezellig omdat mijn zusje Melissa er ook was. Maar ze pikte wel de meeste ruimte in. Ach, mijn zusje is ook wat groter dan ik.

Ik heb mijn best gedaan om mama niet te plagen. Maar ik zat vaak klem tussen diverse organen van mama. Als ik dan ging bewegen, werd mama een beetje ziek. Sorry mama, je ben toch niet boos op me?

Ik weet er niet zo bar veel van, anders dan dat mama pijn had en mijn zusje plotseling verdwenen was.

Daarna kwam er een grote hand naar binnen en werd ik beetgepakt. Ik werd alle kanten op getrokken en met mijn benen eerst naar buiten gehaald. Bij dat alles heb ik mijn linker bovenbeen gebroken.

De dokter die me dat geflikt heeft, moet oppassen als ik straks 18 jaar ben ;-)

Een heleboel doktoren, zusters en broeders hebben om mijn bedje gestaan.

Doktoren keken naar mijn gebroken been en pakten het vast. Dat deed wel zeer. Gelukkig had ik nog een goed been, dus kon ik ze terug pesten. Maar zij zijn groot en ik ben klein. Dat is toch blijkbaar niet eerlijk. Als ik teveel ging terug pesten, kwam er een grote ronde koude schijf op mijn borst. Ze winnen ook altijd, snif :-(

Met de broeders was het dikke pret. Goh ik heb wat spelletjes poker gespeeld. Van de winst die ik gemaakt heb, kunnen papa en mama een jaar lang luiers voor me kopen ;-)

De zusters zijn toch zo lief. Ze doen alles voor je, oké bijna alles.

Als ik een fles wilde, hoefde ik maar te janken. Als ik een schone luier wilde, hoefde ik maar te jammeren. Als ik schoon beddegoed nodig had, hoefde ik maar te schreeuwen. Als ik met ze wilde gaan stappen, hoefde ik het maar te vragen. Ik wist wel dat ik nog wat moest leren, nu weet ik het, leren vragen.

Toen ik voor het eerst op de couveuze kamer kwam werd ik op een matras met een kuiltje gelegd. In dat kuiltje paste precies mijn kontje. Het matras was ook lekker warm. Mijn gebroken been kon dan een beetje omhoog blijven liggen.

Later bleek dat mijn been een beetje krom groeide en toen hebben ze me maar opgehangen. Dat was in het begin niet zo leuk, want als ik dan mijn arm bewoog om mijn duim in mijn mond te doen, dan vloog mijn kontje al een meter de lucht in. Later werd het gewicht verminderd en toen ging het beter.

Weet je trouwens dat papa in het begin mijn luier niet durfde te verschonen toen mijn been omhoog hing. Het is dat ik me niet zo goed kon bewegen met dat been, anders had ik het zelf nog wel gedaan. Papa is een bangerik, maar toch ook wel lief. Hij had zeker door dat ik het veel leuker vond dat de zusters mij verzorgden.

Plotseling op een dag kwamen papa en mama met van die stoeltjes met een handvat binnen wandelen in het ziekenhuis. Ik kreeg naast mijn gewone kleren ook nog een jas aan. Ik werd in dat stoeltje (vast)gezet en naar buiten gebracht. Ik heb niet eens persoonlijk afscheid kunnen nemen van alle zusters. Maar dames niet getreurd, liefdesbrieven gaarne naar bovenstaand email adres.

Eenmaal buiten gekomen werd ik in een huis op wielen gezet. Later heb ik op het internet nog gezocht naar dat huis op wielen en bleek het een auto te heten. Gelukkig zat mijn zus naast me, ook in een soortgelijke stoel. Daarna gingen we rijden met de auto. Toen we stopten werden we met stoel en al opgepakt en in een huis gebracht. Het schijnt dat papa en mama daar wonen en dat dit voorlopig ook mijn thuis is.